Bakoitzak ardura (arazoa) larregi hartzen du bere ideiak defendatzen
 eta ez da geratzen apur batez pentsatzeko besteen eskaerak zergatik diren horrelakoak.
 Ez da ahaleginik egiten
 nire moduan pentsatzen ez dutenek zer eskatzen duten eta zergatik ulertzeko.
 
Indarkeri egoerara egokitu egin dugu
 eta horrek sortu ditu egoteko moldeak gizarteko esparru desberdinetan:
 alderdi politikoengan, herritarrengan, erakundeengan, eta ematen du dinamika hori eten ezinekoa dela.
  
Indarkeria ikusten dut arazo modura, ETArena, kaleko estetikarena, erasoak, atxiloketak, dispertsioa?
 indarkeria normaltzat jotzen dugu
 eta askotan gure hizkuntzara eramaten dugu.
 Krispaziora iritsi gara.
  

Herritarrak egoeraz nazkatuta egotea aldaketarako aukera bat dela uste dut.
 Beste bide batzuk bilatu behar dira
 arazoei konponbidea emateko.
 Pertsona desberdinei parte hartzeko aukera emateak
 erraztu egin lezake konponbiderako bidea.
 
Egoera zailagoetan egon diren herrialdeetako eredua dugu
 begiratu ahal izateko.
 Horretarako, politikariek ahalegin berezia egin beharko duten arren,
 herritarrok ere eguneroko bizitzan pausoak eman beharko ditugu.
 
Hitza desarmatzeko konpromisoa hartzeko aukera dugu.
 Horrekin neurri handi batean tentsioa jaitsiko litzateke.
 
Arazo eta desberdintasunen gainetik pertsonak ikustea,
 gatazkaren ondorioz sufritzen ari diren pertsonak.
 Humanizazioa behar dugu.